پيتر بروگل
پیتر بروگل (۱۵۶۹-۱۵۲۵) نقاش هلندی دوران رنسانس است که بخاطر نقاشی مناظر طبیعی و زندگی روستایی شهرت دارد . از آن جایی که اکثر اعضای خانواده بروگل نقاشان شهیری بودند ، برای متمایز کردن پیتر بزرگ به او لقب بروگل روستایی داده اند. شواهدی موجود است که او در بردا متولد شده و پسر یک روستایی بوده که در دهکده بروگل می زیسته است. بروگل پس از آن که در اوان زندگی توانایی و استعداد اعجاب آمیزش را در نقاشی نشان داد به شاگردی پیتر کوئکه فن الست در آمد و سپس با دختر او مایکن ازدواج کرد . او مدتی را در فرانسه و ایتالیا گذراند و سپس به انتورپ رفت و در آنجا به سال ۱۵۵۱ به عنوان استاد به عضویت انجمن نقاشان در آمد . بروگل خیلی زود بار سفر بست و راهی ایتالیا شد . بعد دوباره به انتورپ بازگشت اما ده سال پایانی زندگی را به طور مداوم در بروکسل بسر برد. او در هنگام مرگ دو فرزند داشت پیتر بروگل جوان و یان بروگل بزرگ که هر دو نقاشان بزرگ و تحسین برانگیزی از آب درآمدند . از آنجایی که فرزندان بروگل در زمان مرگش بسیار کم سن و سال بودند به نظر می رسد که آموزششان بیشتر بر عهده مادرشان که خود نیز یک نقاش بود صورت گرفته باشد . هنر بروگل آخرین مرحله در پیشرفت نقاشی سنتی هلند است که با یان ون ایک در قرن ۱۵ آغاز شد. این سنت انتزاع هنر قرون وسطا را به یک دید تجربی از واقعیت تغییر داد. بروگل به صراحت تاثیر هنرمندان ایتالیایی رنسانس و تعابیر کلاسیکشان را که بر آثار اکثر نقاشان هم دوره اش غالب است رد کرد. به جای موضوعات اساطیری ، بدن های عریان و صحنه های شاعرانه ، هنر بروگل صحنه هایی از طبیعت را به تصویر می کشد که خارج از قواعد واقع نمایی در عصر بروگل می نماید . برخلاف بسیاری از نقاشان، پیتر بروگل به دلیل عدم تمایل به ستایش شخص خود به ندرت نقشی از خود تصویر کرده است . هر چند که به طور کاملا اتفاقی ممکن است تصویر مردی عادی در گوشه تابلوهای او ببینید که به نظر می رسد خود نقاش باشد . از جمله در تابلوی نقاش و مشتری که به شکل واضح تری به نقاش پرداخته شده است . کارهای اولیه بروگل چشم اندازهای طبیعی بودند، علاقه ای که در سرتاسر عمر پا بر جا ماند. تعدادی از نقاشی چشم اندازهای افق که در سفر ایتالیا کشیده بود توانایی منحصر به فرد او را در به تصویر کشیدن تغییرات فصلی و کیفیات جوی طبیعت نشان گر است. همین شاخصه ها در آثار متاخر او نیز به چشم می خورد از جمله در "چشم انداز زمستان با یک دام پرنده"(۱۵۶۵) مردم در برف و یخ ها مشغول شادمانی هستند؛ حال آن که کمی آن طرف تر پرندگان در کنار دری که به عنوان تله کار می کند به وضع رقت باری گرد آمده اند. از آنجا که بسیاری از پرندگان به بزرگی مردم عادی در نقاشی تصویر شده اند برخی این اثر را نه تنها نمایش یک چشم انداز زمستانی تفسیر کرده اند بلکه عنوان می کنند که در وهله اول اثر به بیننده در مورد خطرهای مدوام محیط پیرامون هشدار می دهد! پس از بازگشت به انتورپ در ۱۵۵۵ بروگل کارش را با گراور زدن برای انتشارات هیرونیموس کوک ادامه داد. برخی از آثار او در این دوره چشم اندازهای طبیعی است اما بقیه آثار به طور روشنی نشان دهنده تلاش بروگل بر نقاش بزرگ و مشهور پیشین ، هیرونیموس بوش است . تصاویر عظیم و خارق العاده و کوتوله های دیواسا در سری "هفت گناه مرگبار"(۱۵۵۷) در همین راستاست. همچنین است " سرزمین کوکین " (سرزمینی افسانه ای سرشار از لذت و آسایش ) که به سال ۱۵۶۷ به تصویر درآمد . یک نقاشی چشم گیر از مردی نیمه هشیار که با پوستینی قهوه ای به پشت لمیده درحالیکه مشخص است مقدار زیادی غذا خورده و شاید مقداری هم آبجو! در اواخر دهه ۱۵۵۰ بروگل شروع به کار بر روی یک سری تابلوهای بسیار عظیم با ساختی پیچیده کرد تا با کمک آن بتواند گوشه هایی از زندگی ملت فلاندر را به تصویر کشد . اولین نمونه این آثار یک پرتره دانشنامه وار از "ضرب المثل های هلندی"(۱۵۵۹) رایج بود که با "مبارزه میان کارناوال و روزه " (۱۵۵۹) و " بازی های کودکانه "(۱۵۶۰) ادامه یافت . شاخصه تمام آثار بروگل نگاه دقیق به سرشت انسانی ، لطافت فراگیر، و نشاط تصاویر روستایی اوست. این تصاویر با وجود سادگی در ترکیب رنگ در توصیفشان از زندگی خشن روستایی و تلاش برای بقا بی نظیر هستند . مثال های متاخر و کامل تر آثار روستایی او شامل " رقص روستایی " و " عروسی روستایی " است (هر دو ۱۵۶۸) . در طی دوران زندگی بروگل او علاقه شدیدی به زندگی ناملایم کشاورزان پیدا کرد ، کشاورزانی که تا آن زمان در آثار او به نوعی " تحمل می شدند " در " رقص روستایی" به ناگاه در جامه قهرمانان درآمدند . پژوهشگران هنری جدید برخلاف گذشتگان که آثار بروگل را تنها نمایه هایی ساده از سنت ها و چشم اندازهای معمولی که توسط نقاشی روستایی خلق شده می دانستند ، بروگل را به لحاظ محتوا نه فرم صرف نقاشی با درک بالای هنری می دانند همان طور که آبراهام اورتلیس می گوید : " آن نقاشانی که تصاویر دل نشینی در سال های طلایی زندگی شان خلق کرده اند و به دنبال فرانهادن سوژه تصویر شده به فراتر از مرزهای رمز و راز بوده اند و یا ظرافتی را که در تخیلات آزادشان دیده اند را در تمامی سطوح اثر بپراکنند ، به مدل هایشان خیانت کرده اند و بنابراین از پروراندن زیبایی حقیقی آنها عاجز مانده اند . بروگل ما از این عیب بری است ."
آثار بروگل به طور وسیع و حتی گاه بسیار متضادی به اعتقادات متفکران مذهبی مختلفی نسبت داده شده ، از ستیزه میان کاتولیک ها و پروتستان ها ، تا به سلطه سیاسی اسپانیا بر قسمت هایی از اسکاتلند و حتی از برابری های بارز تا تبعیضات دراماتیکی که توسط جامعه فلاندر زبان مطرح می شد . برای نزدیکی بیشتر با آثار بروگل نباید این نکته را نادیده گرفت که بروگل در دوران خطرناکی می زیسته و لازم بوده تا در پناه " طنز تلخ " به ابراز عقاید بپردازد ، همانطورکه به طور بسیار زیبایی در آثار او بارز است . بروگل در بروکسل می زیست که دوک آلبا نیروهایش را در آگوست ۱۵۶۷ وارد شهر کرد . دوک توسط فیلیپ دوم ، پادشاه اسپانیا ، که استان های هلندی در سلطه او بودند فرستاده شده بود . دستور فرماندهان وادار کردن پروتستان ها به بازگشت به مذهب کاتولیک بود ؛ در طی سالیان فیلیپ بسیاری را در مناطق تحت سلطنتش به مرگ محکوم کرده بود . این فشارها در نهایت منجر به جنگ های هشتاد ساله ای شد که منجر به تشکیل بلژیک کاتولیک در جنوب و هلند پروتستان در شمال شد . این سال ها نشانگر عمق فاجعه و عدم توانایی جهت بیان صریح اعتقادات هنرمندانی چون بروگل است.
بدون شک نقاشی نیز همانند نویسندگی فن قرائت می طلبد ؛ فقط نقاشی سطر به سطر نیست بلکه انتقال نگاه از جایی به جای دیگر است . در آثار بروگل بالاخص در تابلوهای پیچیده اش ترکیب تضاد و تناقض دیده می شود و این همان وصل کردن رویا به زندگی روزمره است .
بعد دیگر آثار بروگل جنون است. نقش جنون در دوره زندگی او حیاتی است . انسان در کلیتش معرفی می شود . از نظر معنوی توخالی است . نه قشری است و نه روشنفکر . زنان با آزادی تمام و به میل خود ، به تن فروشی دست می زنند . برای نشان دادن ترس و نفرت لزومی برای ترسیم جهنم نیست . برای خودکشی از سول ( اولین پادشاه یهود ) ، برای شکنجه دادن از مسیح ، برای کشتار جمعی از بی گناهان در تابلوهای نقاشی الهام گرفته شده است . شهوت انسان در تابلوی " برج بابل " نقش بسته . ولی ناگهان در وسط " طوفان سیل آسا " خود را زیر آسمان داغ سرگردان می یابیم و حتی خود را با " بازی های کودکانه " سرگرم می بینیم
بروگل جزئیات را با تمام دقت نقش می زند. در تابلوها رنگ های متضاد و صحنه های ناموزون می بینیم ولی به لطف آگاهی نقاش به ترکیب رنگ ها ، هیچ گونه ناهماهنگی در آنها به چشم نمی خورد . ( با توجه به عدم پرسپکتیو که در آن زمان طبیعی بوده است . )
ناپایداری ترکیب شگفت آور است ، ناپایداری که نقاش در حرکات جمعی یا فردی نشان داده است نمود زیبایی است از سطوح و جایگاه دید نقاش ، هنرمندی از جنس مردم ، آشنا با پیچش های زندگی که بی اعتنا نیست و دغدغه های " انسان " را فریاد می کند
منبع : سايت آفتاب
BRUEGEL, Pieter the Elder
(b. ca. 1525, Breughel, d. 1569, Bruxelles)Pieter Bruegel the Elder (byname Peasant Bruegel, also spelled Brueghel or Breughel), the greatest Netherlandish painter of the 16th century, whose landscapes and vigorous, often witty scenes of peasant life are particularly renowned. He spelled his name Brueghel until 1559, and his sons retained the "h" in the spelling of their names. Since Bruegel signed and dated many of his works, his artistic evolution can be traced from the early landscapes, in which he shows affinity with the Flemish 16th-century landscape tradition, to his last works, which are Italianate. He exerted a strong influence on painting in the Low Countries, and through his sons Jan and Pieter he became the ancestor of a dynasty of painters that survived into the 18th century.
There is but little information about his life. According to Carel van Mander's Het Schilderboeck (Book of Painters), published in Amsterdam in 1604 (35 years after Bruegel's death), Bruegel was apprenticed to Pieter Coecke van Aelst, a leading Antwerp artist who had located in Brussels. The head of a large workshop, Coecke was a sculptor, architect, and designer of tapestry and stained glass who had traveled in Italy and in Turkey. Although Bruegel's earliest surviving works show no stylistic dependence on Coecke's Italianate art, connections with Coecke's compositions can be detected in later years, particularly after 1563, when Bruegel married Coecke's daughter Mayken. In any case, the apprenticeship with Coecke represented an early contact with a humanistic milieu. Through Coecke Bruegel became linked indirectly to another tradition as well. Coecke's wife, Maria Verhulst Bessemers, was a painter known for her work in watercolour or tempera, a suspension of pigments in egg yolk or a glutinous substance, on linen. The technique was widely practiced in her hometown of Mechelen (Malines) and was later employed by Bruegel. It is also in the works of Mechelen's artists that allegorical and peasant thematic material first appear. These subjects, unusual in Antwerp, were later treated by Bruegel.
In 1551 or 1552, Bruegel set off on the customary northern artist's journey to Italy, probably by way of France. From several extant paintings, drawings, and etchings, it can be deduced that he traveled beyond Naples to Sicily, possibly as far as Palermo, and that in 1553 he lived for some time in Rome, where he worked with a celebrated miniaturist, Giulio Clovio, an artist greatly influenced by Michelangelo and later a patron of the young El Greco. The inventory of Clovio's estate shows that he owned a number of paintings and drawings by Bruegel as well as a miniature done by the two artists in collaboration. It was in Rome, in 1553, that Bruegel produced his earliest signed and dated painting, Landscape with Christ and the Apostles at the Sea of Tiberias. The holy figures in this painting were probably done by Maarten de Vos, a painter from Antwerp then working in Italy.
The earliest surviving works, including two drawings with Italian scenery sketched on the southward journey and dated 1552, are landscapes. A number of drawings of Alpine regions, produced between 1553 and 1556, indicate the great impact of the mountain experience on this man from the Low Countries. With the possible exception of a drawing of a mountain valley by Leonardo da Vinci, the landscapes resulting from this journey are almost without parallel in European art for their rendering of the overpowering grandeur of the high mountains. Very few of the drawings were done on the spot, and several were done after Bruegel's return, at an unknown date, to Antwerp. The vast majority are free compositions, combinations of motifs sketched on the journey through the Alps. Some were intended as designs for engravings commissioned by Hi�ronymus Cock, an engraver and Antwerp's foremost publisher of prints.
Bruegel was to work for Cock until his last years, but, from 1556 on, he concentrated, surprisingly enough, on satirical, didactic, and moralizing subjects, often in the fantastic or grotesque manner of Hi�ronymus Bosch, imitations of whose works were very popular at the time. Other artists were content with a more or less close imitation of Bosch, but Bruegel's inventiveness lifted his designs above mere imitation, and he soon found ways to express his ideas in a much different manner. His early fame rested on prints published by Cock after such designs. But the new subject matter and the interest in the human figure did not lead to the abandonment of landscape. Bruegel, in fact, extended his explorations in this field. Side by side with his mountain compositions, he began to draw the woods of the countryside, turned then to Flemish villages, and, in 1562, to townscapes with the towers and gates of Amsterdam.
The double interest in landscape and in subjects requiring the representation of human figures also informed, often jointly, the paintings that Bruegel produced in increasing number after his return from Italy. All of his paintings, even those in which the landscape appears as the dominant feature, have some narrative content. Conversely, in those that are primarily narrative, the landscape setting often carries part of the meaning. Dated paintings have survived from each year of the period except for 1558 and 1561. Within this decade falls Bruegel's marriage to Mayken Coecke in the Church of Notre-Dame de la Chapelle in Brussels in 1563 and his move to that city, in which Mayken and her mother were living. His residence recently was restored and turned into a Bruegel museum. There is, however, some doubt as to the correctness of the identification.
In Brussels, Bruegel produced his greatest paintings, but only few designs for engravings, for the connection with Hi�ronymus Cock may have become less close after Bruegel left Antwerp. Another reason for the concentration on painting may have been his growing success in this field. Among his patrons was Cardinal Antione Perrenot de Granvelle, president of the council of state in the Netherlands, in whose palace in Brussels the sculptor Jacques Jonghelinck had a studio. He and Bruegel had traveled in Italy at the same time, and his brother, a rich Antwerp collector, Niclaes, was Bruegel's greatest patron, having by 1566 acquired 16 of his paintings. Another patron was Abraham Ortelius, who in a memorable obituary called Bruegel the most perfect artist of the century. Most of his paintings were done for collectors.
Bruegel died in 1569 and was buried in Notre-Dame de la Chapelle in Brussels.
Bruegel's artistic evolution
In addition to a great many drawings and engravings by Bruegel, 45 authenticated paintings from a much larger output now lost have been preserved. Of this number, about a third is concentrated in the Vienna Kunsthistorisches Museum, reflecting the keen interest of the Habsburg princes in the 16th and 17th centuries in Bruegel's art.
In his earliest surviving works, Bruegel appears as essentially a landscape artist, indebted to, but transcending, the Flemish 16th-century landscape tradition, as well as to Titian and to other Venetian landscape painters. After his return from Italy, he turned to multifigure compositions, representations of crowds of people loosely disposed throughout the picture and usually seen from above. Here, too, antecedents can be found in the art of Hi�ronymus Bosch and of other painters closer in time to Bruegel.
In 1564 and 1565, under the spell of Italian art and especially of Raphael, Bruegel reduced the number of figures drastically, the few being larger and placed closely together in a very narrow space. In 1565, however, he turned again to landscape with the celebrated series known as Labours of the Months. In the five of these that have survived, he subordinated the figures to the great lines of the landscape. Later on, crowds appear again, disposed in densely concentrated groups.
Bruegel's last works often show a striking affinity with Italian art. The diagonal spatial arrangement of the figures in Peasant Wedding recalls Venetian compositions. Though transformed into peasants, the figures in such works as Peasant and Bird Nester (1568) have something of the grandeur of Michelangelo. In the very last works, two trends appear; on the one hand, a combined monumentalization and extreme simplification of figures and, on the other hand, an exploration of the expressive quality of the various moods conveyed by landscape. The former trend is evident in his Hunters in the Snow (1565), one of his winter paintings. The latter is seen in the radiant, sunny atmosphere of The Magpie on the Gallows and in the threatening and sombre character of The Storm at Sea, an unfinished work, probably Bruegel's last painting.
He was no less interested in observing the works of man. Noting every detail with almost scientific exactness, he rendered ships with great accuracy in several paintings and in a series of engravings. A most faithful picture of contemporary building operations is shown in the two paintings of The Tower of Babel (one 1563, the other undated). The Rotterdam Tower of Babel illustrates yet another characteristic of Bruegel's art, an obsessive interest in rendering movement. It was a problem with which he constantly experimented. In the Rotterdam painting, movement is imparted to an inanimate object, the tower seeming to be shown in rotation. Even more strikingly, in The Magpie on the Gallows, the gallows apparently take part in the peasants' dance shown next to them. The several paintings of peasant dances are obvious examples, and others, less obvious, are the processional representations in The Way to Calvary and in The Conversion of St. Paul. The latter work also conveys the sensation of the movement of figures through the constantly changing terrain of mountainous regions. This sensation had appeared first in the early mountain drawings and later, in different form, in The Flight into Egypt (1563). Toward the end of his life, Bruegel seems to have become fascinated by the problem of the falling figure. His studies reached their apogee in a rendering of successive stages of falling in The Parable of the Blind. The perfect unity of form, content, and expression marks this painting as a high point in European art.
The subject matter of Bruegel's compositions covers an impressively wide range. In addition to the landscapes, his repertoire consists of conventional biblical scenes and parables of Christ, mythological subjects as in Landscape with the Fall of Icarus (two versions), and the illustrations of proverbial sayings in The Netherlands Proverbs and several other paintings. His allegorical compositions are often of a religious character, as the two engraved series of The Vices (1556-57) and The Virtues (1559-60), but they included profane social satires as well. The scenes from peasant life are well known, but a number of subjects that are not easy to classify include The Fight Between Carnival and Lent (1559), Children's Games (1560), and Dulle Griet, also known as Mad Meg (1562).
References : Web Gallery of Art see also : http://en.wikipedia.org/wiki/Pieter_Bruegel_the_Elder
