بدبختانس

از این بدبختانه تر نمی شه
بعد ده بیست سال دوباره جرات کرده بود بشینه پشت فرمون
ماشینش یه نمی دونم چی چيه مدل کوفت زهرمار بود که شوهر بدبخت تر از خودش مهرش کرده بود
بخاطر این بدبختی که تو این مملکت خراب شده قیمت آهن پاره اونم از این قِسمش که یکی یه دونس استثنائیه
این بدبخت هم نکرد همون وقت بفروشتش
البته پولشم همچین بدردش نمی خورد
می گم که اینجا بدبختی از چیزی که شما فکر می کنین وحشتناک تره
بدبختانه تر از همه پشت فرمون این ماشین نشستن بود
دیوونه کننده بود می دونین که چرا
خب دیگه توضیح نمی دم

یه هفته نمی شد که انداخته بودش تو خیابون
طبق معمول همه چراغ می دادن
همه شکل و ادا درمیووردن
اولش فکر کرد مثل همیشس
یه کم که گذشت دید غیر عادی تر از همیشس
ماشین هم هرازگاهی تکونای عجیبی می خورد
لندهور انقدر گنده بود که از آیینه مایینه چیزی پیدا نمی شد
بالاخره بعد اینکه دید همه ملت بوق می زنن و بد و بیرا می گن وایساد ببینه چه مرگشونه
پیاده که شد دید رد ماشینش رد خونه
قلبش وایساده بود
یواش یواش با هزار جون کندن رفت جلو
یه جنازه بدبخت له لورده بود که به گلگیر عقب گیر کرده بود

شهربانو

مرتیکه لندهور پاشو کرده بود توی یه کفش که همینو می خوام انگار ارث باباشه
بابای از خدا بی خبرشم خودشو کرده بود امام ، بچه خرفتشم امامزاده گیر داده بود و بابابزرگمو بدجور گرفتار کرده بود
مامان بزرگم می گفت صبح شفق اونوقتی که خورشید خودش پیدا نیس اما نورش تو آسمونه ، هرچی از خدا بخوای بهت میده

می گفت همون وقت اومد نشست پای تنور پیش من دستپاچه و بی قرار بود خمیر از دستش سر خورد تو تنور نشست دستشو گذاشت رو سرش و از ته دل داد زد خدایا نذار نصیب این نامرد شم
می گفت وقتی اینو شنیدم دلم ریخت
سر ظهری بابابزرگم یواشکی میاد به مامان بزرگم میگه نمی ذارم دختره سیابخت شه می خوام با حاجی بفرستمش شهر برو بگو بارو بندیلشو ببنده حواستو جم کن کسی خبردار نشه

میگفت اومدم با دل خون بقچشو خودم گره کردم پیشونیشو بوسیدم گفتم خدایا نذار طفلکم سیابخت شه دستشو گرفتم تا پای ماشین بردمش
سر راه یه نامرد که واسه چندرغاز شرفشم به باد میداد مارو دید های و هوی راه انداخت که آی عروسو فراری دادن آآآآآآآآآی هااااااای
فرصت نشد روی ماهشو خوب ببینم فرصت نشد یه بار دیگه ببوسمش زودی کردمش تو ماشین گفتم حاجی بجنب برو
ماشین که داشت راه میفتاد مردم چش سفید ده رسیدند بدو بیراه نثارش کردن و سنگ و پهن بدرقه راهش
اینجوری مسافرو بدرقه کردن شگون نداره هی گفتم از خدا بیخبرا اینطور نکنید معصیت داره
اِی... کو گوش شنوا چشممو دوختم به ماشین تا دونه آخر غباری که کرده بود هوا بشینه رو زمین
رفت ... رفت با دل پرِغم با چشم پر اشک با یه کوه درد با دلتنگی رفت و من دیگه چشماشو نندیدم
با همین دستا کفنشو پیچیدم
کفنش شد لباس بختش
گفتم مادربزرگ غصه نخور خدا نخواست پاش به تهرون خراب شده برسه
نخواست سیا بخت شه

آنقدر

روزی من کودک بودم

دنیا کوچک بود
خوشحال بود
مهربان بود
آنقدر بزرگ نشده بودم که معنای نهفته کلمات را احساس کردم
و آنقدر کوچک بودم که از ته دل غمگین شدم
آنقدر آرام بودم که غم من پنهان ماند
و آنقدر پنهان ماند تا خشمگین شد
آنقدر خشمگین که همه چیز را درهم کوبید
آنقدر محکم که قلبم شکست
آنقدر خرد شد که چشمانم پر از اشک شد
آنقدر که اشک ها سرازیر شد

در وصف گوهران طهران جنوب

همی بود اندر طهران يکی مکتبی
بود جایگهش آهنگ جنب ايستگه تاکسی
 کزآن رو به دریا نهاد اردشیر
به یزدان چنین گفت کای دستگیر
تو کردی مرا راهی این دیار
الهی نپاید دمی ماندگار
بیفکنده ای اینجا مردمانی چنان
کز آنها فلک مانده انگشت بر دهان
کز آنهاست عزیز دل ، مردی دلیر
به بالا و چهر تیپ گجت ، قد تیر
بدان کو نیست جز کی نژاد
ز او گرد و اورنگ آزاد باد
هر آن چرخد اندر سرش ایده ای
سیه روز گرداند بزرگ ملتی
بود دیگری پیر مردی غفور
بود پای اواندرهمی گرد گور
لیک غافل از این راست مطلب
رسانیده جان خلایق به لب
بود استاد کاندر بُدی بد قٍلق
نبرده فلک جزازو کرده دق
شنیدستی از استاد روح و روان
که در نمره دادن بود کاردان
پراند بهر هرکس بسی متلک
نگیرد خلایق ز درسش جز تک
کسی کو تو را کند نیک بد بخت
نباشد بجز تیزگو ی، فیروز بخت
بمانم همی سخت اندر عجب
بدادی به او چند تیک عصب
بود نیک بانویی در این انجمن
بباشد تُن صوت و آوازش خفن
زند یک دهان جیغ بنفش
بلرزاند و برکند کل عرش
بود دیگری فاتح ریز کار
که چون او ندیدم به ایوان نگار
زند هی به تو لبخندی نهان
نهد بر یاد تو خانم هاویشان
چو بینم چنین و چنان آدمی
برم شک دگرگونه گشته داوری
به هر کشوری نامدارای بدی
به ایران سیه روی و بد خوی و تهی
هرآنکس بیآورده بر این یقین
رها کرده این پارس سرزمین
اگر بوده بی مایه و بر ستوه
همی سر زده سوی دریا و کوه
زبان برگشاد اردشیر جوان
که ای مردمان خفتگان کودکان
چه گویید و این را چه پاسخ دهید
چه گویید و این را چه پاسخ دهید

همه زندگی ما .. گذشت
با انتظار
گاهی برای شادی وهمیشه نگران از اندوه
هر لحظه به پایان می رسد و دوباره آغاز می شود
تکرار می شود و تکرار می شود آنقدر که خسته کننده می شود

باز هم تکرار می شود و تکرار می شود تا ما به آن عادت می کنیم و دیگر آن را فراموش می کنیم
بعد لحظه ناگواری دوباره به ما یادآوری می کند که چطور فراموش کرديم
دوباره شروع می کنیم
دوباره و دوباره و به آن هم عادت می کنیم

اگر زیاد عمر کنیم حتما وضعيت خيلی بدی پیش خواهد آمد

دوست دارم بخوابم

الان ، روزها ، شبها ، همیشه
دوست دارم یه خواب طولانی بکنم
یه ماه ، چند ماه ، چند سال
چندین سال که خيلی بهتره
بعد که بیدار شدم ، اوضاع دور و برو برانداز کنم
اگه دیدم مثل حالا خرابه
سرمو بذارم زمین تا ابد بخوابم
مگه ما چیمون از اصحاب کهف کمتره
والا صبرمونم بیشتر نباشه ، کمتر نیست

جا داره یه نکته تاریخی رو اصلاح کنم
بعد اینکه نمی دونم چی چیوس بیدار شد رفت تو شهر
دید اووووه ! صد رحمت به زمونه خودشون
اومد گفت : بچه ها ! بیاین سنگین رنگین ، یه جوری که تو تاریخ صدا کنه ، همین جا همه چیرو تموم کنیم
نفری یه شیشه شربت خواب آور سر کشیدنو .... بقیه شو خودتون می دونین

اگه سند تاریخی میخواین
کی دیده که اوضاع دنیا امروز بهتر از دیروز باشه
چه برسه به سیصد و اندی سال

دور

یه جای دور
اونجایی بود که میل واسش می مرد
همه چیزشو تو راه رسیدن به اونجا به باد داده بود
حالا فقط اون مونده بود ، یه فانوس و یه راه دراز
می تونست بره یا برگرده ؟
نه باید همین وسط بمونه
فقط خدا می تونه از اون بالا دستشو بیاره پایین
میلو برداره و بذاره


دعا می کنم آخرش نذاره
چون میل می فهمه
می فهمه
...

آخرش با اولش یکی بوده

کاش یه بار دیگه می شد من باشم و تو هم باشی

بیاد اون روزی که اومدی بگی
اومدی بگی و دیدی نه من بچه تر از این حرفام
کاش می گفتی
تا من از همه یه ذره باقی مونده نهایت استفاده رو می کردم
تا مجبورت می کردم بری
تا منم بهت می گفتم

انصافا اونجوری رسمش نبود
از من بیشتر بابام خیلی ناراحت شد
دیشب که عکسای روزایی رو که تو هم فراموش کرده بودی می دیدم
تو نگاه بابام یه چیزی دیدم که نمی دونم چه کلمه ای براش بیارم تا بفهمی
تو هم بودی اما سهل انگار
من توقع بزرگی نداشتم
کاش به بابام می گفتی

من اون روز تو چشمای توهم دیدم اما می دونم چی بود
اندوه بود ترس بود
تو صداتم بود

من دلم میخواد برگرده برگردی
کاش بهم می گفتی و به این افسوس لعنتی مجال نمی دادی
فهمیدم اومدی بگی ولی اونقدر خر بودم که بهت نگفتم چی می خوای بگی

آره من اون روز بچه تر از هر حرفی بودم احمق و خر بودم
اما امروز آرزو می کنم کاش همون خری که بودم می موندم

. . .

داشتم بازی های المپیک زمستانی رو نگاه می کردم

از این پرش با اسکی ها بود
یه لحظه با خودم گفتم این چند سالشه
یادم اومد آره هم سن و سال منه
تا چند وقت پیش با دیدن این جور چیزا به خودم می گفتم اووووه.... حالا من تا به سن اینا برسم چه کارا که نکنم

ها ها

همه تکالیفشو انجام داده بود

اومد

بیست و هفت سال پیش
مدرسه
دبیرستان
دانشگاه کوفت زهرمار
بیست سالی طول کشید تا فارغ التحصیل شه
یعنی همین ترم پیش
هفت روز پیش آپاندیسش قیلی ویلی رفت ، راهی بیمارستان شد
فرداش که پا شد و راه رفت خیال ننه باباش راحت شد
شبش زنگ زدن گفتن ایست قلبی کرده
صبحش گفتن تو کماس
دو ساعت بعد گفتن مرگ مغزیه
دیشب رفتن دیدن نیست
گفتن کوشش
برگشتن گفتن مرد

به بهانه تولد یک بیچاره

این یک فرزند است ، صفر سالش است

باید دستکم بیست سی سال زندگی کند
در شرایط فعلی فقط باید بگذراند
بقول کامو

این فرزند
با درد و رنج رشد خواهد کرد
مرد بودن مهم است
بهتر است برود و تکالیف درسی خود را انجام دهد

حالا فرزند تکلیف هایش را انجام داده است
امروز به یک قهوه خانه کثیف و محقر آمده ، و
دیگر مرد شده است
مگر همین مهم نیست؟
باید گفت نه
چون انجام تکالیف و قبول مرد بودن ، تنها به پیری می انجامد و بس

tamoom shod

تموم شد

دلم یه جوری می شه

وقتی به یکی می گن تموم شد

تموم شد راحت شد

وقتی مادری از یه پرستار می شنوه
فهمیده که دیگه نمی تونه تا ابد صدای دخترشو بشنوه
اولش مات و مبهوته ، بعد بغضش می شکنه و تو سرش می چرخه : باورم نمی شه


تموم شد
وقتی پدری آخرین اسکناسو از ته جیبش در میاره تا یه چیز بخور نمیر واسه زن و بچش جور کنه
هی تو بقیه جیباشو می گرده ، کیف کهنشو زیرو رو می کنه ، لای چهارتا دونه کتابشو ، نیست ، هیچی نیس ، راست راستی تموم شده
امکان نداره ، هنوز اول ماهه


تموم شد
وقتی دو میلیون انسان دارن تندتند با هول و ولا گزینه انتخاب می کنن ، صد نفر براحتی می گن تموم شد

تموم شد
وقتی داوره سوتو می زنه ، خیلی ها می دونن این آخرین شانس بوده
که زنده باشن ، به فینال برسن ، هنوز تو تیم باشن

تموم شد
وقتی یه نفر به یه نفر دیگه که خیلی دوسش داره ، میگه ، اون یکی دلش یه جوری می شه
بازم می شنوه : همه چیر بین ما تمومه

وقتی یه خانم پیر می فهمه که خونه نشین شده ، از پا افتاده
فکر اون زمونو می کنه که یه دختر شاد و سر زنده بود، کفشای پونزده سانتی می پوشید و یه شب تا صبح می رقصید

وقتی ارگ بم تو شش درجه ریشتر با خاک یکی شد
آره خاطره اون مردم که تو اون کوچه ها و خونه های گلی وول می خوردن کاملا فراموش شد

وقتی براحتی یه مورچه رو زیر پامون له می کنیم ، دنیا دیگه برای اون تمومه ، برای ماهم دنیا با اون مورچه تمومه

وقتی هر کدوم ما یکی حتی یکی که خیلی دوره از میونمون میره
تموم شده دیگه هیچ وقت تو همه دنیا ، تو همه تاریخ ، بودن اون تو جمع ما ممکن نیست

وقتی از دست میدیم
آره تمومه
ازدست رفت ، دیگه بدست نمیاد ، بهیچ قیمتی
حسرت و افسوس داغونمون می کنه
تا همین یه لحظه پیش بود ، اما حالا دیگه نیست

وقتی یه پیرمرد خورشیدو نگاه می کنه
می دونه که داره تموم می شه
ماهم اگه یه کم به خودمون زحمت بدیم درک می کنیم که آره این جوریش داره تموم می شه
داره تموم می شه ، خدایا دلم دلم خیلی تنگ می شه

یعنی جداَ تموم شد یعنی دیگه برنمی گرده یعنی دیگه نمی شه اون حال خوب باشه اون جای خوب باشه اون هم تو جمعمون باشه
نمی شه عزیزم نمی شه
اون یه دفعه بود ، چه قدرشو می دونستی چه نمی دونستی
بهر حال دیگه تمومه

اما پشیمونی ، افسوس ، آه و اندوه بدجوری دلمو می سوزونه
حال بدی می شه که همیشه ما داریمش چون تو هر لحظه دست کم یه ثانیه تموم می شه
تموم شد

مادربزرگ رفت بابابزرگ رفت رکسانا رفت عمه جون رفت اون خونه روستایی خراب شد اونجا که شبا باهم توش جمع می شدیم میگفتیمو می خندیدیم جاشو داد به این برجه دوستی ما خراب شد اون گلدون شکست اون نقاشی پاره شد من بیست و پنج سالم ، تموم شد اون ازدواج کرد و رفت اون ... اون درخت قطع شد اون جاده بسته شد فرصت تموم شد جاش خیلی خالیه گم شد سوخت مرد