هاچیکو در نوامبر سال 1923 در اوداته ژاپن به دنیا آمد . وقتی
دو ماه داشت با قطار اوداته به توکیو فرستاده شد . قطار که به ایستگاه شیبوئی
دو ماه داشت با قطار اوداته به توکیو فرستاده شد . قطار که به ایستگاه شیبوئی
رسید قفس حمل هاچیکو از روی باربر پائین افتاد و آدرسی که قرار بود به
آنجا برود گم شد . از قفس بیرون آمد و در ایستگاه تنها و سرگردان
ماند تا اینکه مسافری او را پیدا کرد و با خود به منزل برد .
آنجا برود گم شد . از قفس بیرون آمد و در ایستگاه تنها و سرگردان
ماند تا اینکه مسافری او را پیدا کرد و با خود به منزل برد .
این فرد پرفسور دانشگاه توکیو دکتر شابرو اوئنو بود.
دور گردن هاچیکو قلاده ای بود که روی آن عدد 8 نوشته شده بود
(عدد هشت در زبان ژاپنی هاچی بیان می شود و نماد شانس و موفقیت است)
پرفسور تصمیم می گیرد نام اورا هاچیکو بگذارد.
منزل پرفسور در حومۀ شهر توکیو قرار داشت و هر روز برای رفتن به
دانشگاه به ایستگاه قطار شیبوئی می رفت و ساعت 4 برمی گشت. هاچیکو یک روز دنبال
پرفسور به ایستگاه می آید و هرچه شابرو از او می خواهد به خانه برگردد ،
نمی رود و او مجبور می شود خود هاچیکو را به منزل برساند .
دانشگاه به ایستگاه قطار شیبوئی می رفت و ساعت 4 برمی گشت. هاچیکو یک روز دنبال
پرفسور به ایستگاه می آید و هرچه شابرو از او می خواهد به خانه برگردد ،
نمی رود و او مجبور می شود خود هاچیکو را به منزل برساند .
آن روز وقتی بر می گردد با تعجب هاچیکو را می بیند ، روبروی
در ورودی ایستگاه به انتظارش نشسته .. با هم به خانه برمی گردند .
از آن به بعد هرروز هاچیکو و پرفسور باهم به ایستگاه قطار می رفتند .. هر روز
ساعت 4 هاچیکو جلوی در ایستگاه منتظر بازگشت شابر بود.. همه ، تمام فروشندگان
و حتی مسافران هاچیکو را می شناختند و با تعجب به این رابطه دوستانه نگاه می کردند .
در سال 1925 پروفسور شابرو اوئنو سر کلاس بر اثر سکتۀ
قلبی از دنیا می رود .. آن روز هاچیکو که 18 ماه داشت تا شب روبروی
قلبی از دنیا می رود .. آن روز هاچیکو که 18 ماه داشت تا شب روبروی
در ایستگاه منتظر ماند .. خانوادۀ پرفسور به دنبالش آمده و به خانه میبرندش .. اما روز
بعد بازهم هاچیکو به ایستگاه رفته و منتظر بازگشت صاحبش می ماند و هربار
که خانوادۀ پرفسور جلوی رفتنش را می گرفتند ، فرار می کرد و به هر طریقی بود
خود را راس ساعت 4 به ایستگاه می رساند.
بعد بازهم هاچیکو به ایستگاه رفته و منتظر بازگشت صاحبش می ماند و هربار
که خانوادۀ پرفسور جلوی رفتنش را می گرفتند ، فرار می کرد و به هر طریقی بود
خود را راس ساعت 4 به ایستگاه می رساند.
هاچیکو در ایستگاه ماند .. شبها زیر قطار فرسوده ای می خوابید و فروشنده ها
و مسافرها برایش غذا می آوردند.
9 سال هر بعد از ظهر روبروی در ایستگاه منتظر بازگشت صاحب عزیزش
ماند و در هیچ شرایطی از این انتظار دلسرد نشد .. تا زمان مرگش در مارچ 1934 در سن
11سال 4 ماهگی منتظر صاحب مورد علاقه اش بود . وفاداری هاچیکو در سراسر
ژاپن پیچید و در سال 1935تندیس یادبودی روبروی در ایستگاه قطار شیبوئی از او ساخته
شد. تا امروز تندیس برنزی هاچیکو همچنان در ایستگاه شیبوئی منتظر بازگشت پرفسور است.
11سال 4 ماهگی منتظر صاحب مورد علاقه اش بود . وفاداری هاچیکو در سراسر
ژاپن پیچید و در سال 1935تندیس یادبودی روبروی در ایستگاه قطار شیبوئی از او ساخته
شد. تا امروز تندیس برنزی هاچیکو همچنان در ایستگاه شیبوئی منتظر بازگشت پرفسور است.
No comments:
Post a Comment