MILOOON

روح مغرور ، روحي بود كه زندگي ميلون را لبريز از ترديد و پشيماني مي‏كرد . سال هاي زيادي بود كه فكر مي كرد به همين زودي ، آنطور كه دوست دارد ، روزها خواهند گذشت . افسوس ... هر روز لحظه‏اي به خود مي‏آمد و همه چيز را همانطور كه بود مي يافت . اين شُك و اين حال بد را بسختي ، با همان تفكر خوش خيال ، تمام مي‏كرد و دوباره اين چرخه ترديد و اميد ، سال ديگري را به عمر بيهوده او مي افزود ... اين بخود آمدن كه لحظه هاي تير كشيدن درد غم روح بلند پرواز تحقير شده او بود ، بتازگي ، هر روز دچارش مي‏كرد . غروري كه اين روزها هر ساعت مي‏شكست و بطالتي كه هر لحظه زندگيش را در بر مي‏گرفت ... او را نا آرام مي‏كرد . فهميده بود كه اعمال زندگيش چندان ارزش انجام گرفتن نداشته اند . هيچگدام . مدت زيادي بود كه مي‏انديشيد به اين هيچ كردن خاتمه دهد ، بلكه انحطاط او سبب منفعت كسي شود ... چطور اينقدر صبر كرده بود ؟ تفكر ... تفكر ... تفكر ... بالاخره بايد رفت وقتي دليل هاي رفتن فراوان باشند و بي حوصلگي بر نشاط چيره شده باشد ، حتي حوصله اميدواري ... تصميمش را گرفت . فكر كرد به سادگي برود . اما طاقت نياورد بدون گفتن چند كلمه ، همه چيز را تمام كند . آخرين حرف ها را نوشت . كاري كه ديگر هرگز در همه آفرينش تكرار نمي‏شد ... « من ، ميلون ، در اين سن مي‏خواهم با كمال ميل شما را ترك گويم . شما كه همواره مرا رنجانديد و از من رنجيديد . من ديگر حرف نخواهم زد و به آرامي خواهم رفت . تنها از شما مي خواهم براي شادي روحم دعا نخوانيد ، چون او آنوقت كه مي خواست شاد باشد ، غمگين غمگين بود . و چون شاديي كه شما براي او طلب ميكنيد ، شاديي نيست كه او بخواهد . »